Antoni pochodził z zamożnej, religijnej rodziny, wybrał jednak życie pustelnice, na pustyni, w zupełnym odosobnieniu. Nic więc dziwnego, że z czasem zaczął odczuwać różnego rodzaju pokusy. Pokusy te, jak i ich sprawca – diabeł, są jednym z głównych tematów dzieł sztuki związanych z Antonim, drugim, jest jego spotkanie z Pawłem Eremitą.

W ikonografii św. Antoni przedstawiany jest jako pustelnik, czasami w długiej szacie mnicha. Jego atrybutami są: jeden, dwa lub trzy diabły, diabeł z pucharem, dzwonek (mający służyć odstraszaniu złych duchów), dzwonek i laska, krzyż egipski w kształcie litery tau, księga reguły monastycznej (chociaż w zasadzie sam żadnej nie stworzył, ale zapoczątkował ruch monastyczny), lampa, lampka oliwna, laska, lew kopiący grób, pochodnia, świnia, pod postacią której kusił go szatan, źródło.

Święty ten jest patronem woskiego Burgio, Castrofilippo, Agrigento, Chiaravalle, Ankony, Fivizzano, Fontainemore i Sycylii, brazylijskiego Canas, holenderskiego Mook oraz Zakonu Antoninów, pustelników, mnichów, dzwonników, grabarzy, szpitali, plecionkarzy, szczotkarzy, rzeźników i świniopasów, oraz opiekun zwierząt domowych (między innymi uleczył ślepe prosię). Wzywany w obronie przed zarazą, zatruciem, chorobami skóry i atakami padaczki.