Gdy cię diabeł do grzechu uwieść nie może, cieszy się przynajmniej z tego, że ci przykrość sprawił i swobodę umysłu zakłócił. S. Ignat. de discret. spir.

Piekło cieszy się z małego zysku, i dlatego nie opuszcza niczego, aby choć drobną zdobycz zrobić. Nie mogąc skusić do większych grzechów, zachęca do drobniejszych; nie mogąc i tu nic wskórać, zamąca swobodę duszy, aby ją od modlitwy oderwać.

Często powtarzający się niepokój duszy niech ci będzie podejrzany; w takiem ciągłem zachmurzeniu zbiera się zwykle cięższa burza, jak się sądzi. W najdrobniejszych bowiem rzeczach zadaje sobie diabeł najwięcej pracy, aby pod pozorem dobrej intencyi do najcięższych zboczeń uwieść.

Zbytnia kłopotliwość jest także w świętych zdrożnością. Owo ciągłe chwianie się wątpliwego umysłu, niepewność wobec wszelkich wypadków jest męczarnią sumienia, rodzaj męczeństwa, ale pochodzącego od diabła; jest bowiem bez zasługi i pożytku, bo połączone z utratą wewnętrznego spokoju.

Umysł zaniepokojony nie jest zdolnym do wykonania swoich zadań. Właśnie w tej mętnej wodzie łowi diabeł, prowadząc zawsze do złego, i to tym pewniej, że swoje zamiary zakrywa pozornem bezpieczeństwem napastowanej duszy. Jeżeli się w takiem położeniu na własną mądrość spuszczasz, nie ujdziesz jego sidłom.

Nigdy nie grozi nam większe niebezpieczeństwo ze trony wroga piekielnego, jak kiedy skrycie i cichaczem przeciwko nam pracuje. S. Ignat. in exercit.

Cóż łatwiejszego, jak w ciemności zbłądzić? Kto w sprawach swej duszy własnem światłem drogę sobie oświeca, ten postępuje za błędnem światłem i zobaczy się nagle w ciemności i nad przepaścią w chwili, kiedy mu światło najpotrzebniejsze.

Nie ma tak mocnej twierdzy, która by się nie dała podkopać i zdobyć, a w żadnej chwili nie jest ona na większe niebezpieczeństwo wystawiona, jak gdy pełna ufności w siebie nie wierzy w niebezpieczeństwo; albowiem w tej chwili pada, dając smutną naukę, jak wielce się trzeba strzec przed skrytym nieprzyjacielem.

Komu diabeł zbytnią ufność w siebie samego wpoił, albo czyje serce od tych, którzy by mu pomóc mgli, odwrócił, tego trzyma już tak mocno w swych szponach, że mu się bodaj uda ujść zguby.

Nieprzyjaciel udaje spokój, aby tem skuteczniej uderzyć; albowiem nie ma groźniejszych napaści nad te, które najwiekszem bezpieczeństwem łudzą.