Słyszę w sercu śpiew, ale bez głosów; słyszę harmonią, ale bez dźwięku; a jednak tak mi słodko brzmi ten śpiew, ta harmonia, że się nic w świecie z niemi równać nie może. S. Ignat. ap. Bartol.

Twój duch jest świadkiem, a nawet twórcą twojej szczęśliwości: masz ją właśnie tak wielką, jak ją mieć chcesz. Niesłusznie skarżymy się na los, niesprawiedliwie obwiniamy naturę, że się z nami po macoszemu obchodzą, albowiem jeden i druga bez winy. Cała szczęśliwość zawisła od nas samych i spoczywa w naszym wnętrzu.

Niedola i smutek są wynalazkiem naszego lenistwa; bo cóż łatwiejszego, co bez mniej trudności do osiągnięcia, jak żadnej rzeczy stworzonej nie pragnąć? W takiem położeniu jest nam wszystko nie tylko obojętne, ale owszem przyjemne, słodkie i miłe.

Na wszelkie nieszczęście istnieje bardzo skuteczne lekarstwo, którego ci nie trzeba daleko szukać, bo je w sobie nosisz. Jak my się na wypadki nas spotykające zapatrujemy, takie one na nas zrobią wrażenie; żaden cios nie dotknie cię głębiej, jak tylko tak, jak mu pozwolisz.

Ponieważ prawdziwa rozkosz rodzi się w nas samych i pomnaża się w miarę, jak jej się świadomymi stajemy, a zatem: im większa świadomość, tem większa rozkosz. Nie szukaj niczego po za sobą, nie wzdychaj do niczego wkoło siebie, ale staraj się jedynie, aby Bóg twoje serce zapełnił; – brak wszystkiego innego nie będzie żadnym uszczerbkiem, bo go sobie sam zastąpić możesz.